Flísar eru „hjarta“ hálfleiðaraiðnaðarins og flísar eru hluti af hátækniiðnaðinum og við gerum okkur grein fyrir kjarna þessa hluta, sem er framboð sjaldgæfra jarðarþátta. Þess vegna, þegar Bandaríkin setja upp lag eftir lag af tæknilegum hindrunum, getum við nýtt okkur kosti okkar í sjaldgæfum jörðum til að vinna gegn tæknilegum hindrunum Bandaríkjanna. Hins vegar, frá markaðssjónarmiði, hefur þetta form árekstra sína og galla, þar sem hægt er að skipta um margt, sem þýðir að tíminn „hvítkálsverð“ kemur fljótlega.
Þrátt fyrir þetta eru takmarkanir á sjaldgæfum jörðum enn árangursríkar. Samkvæmt skýrslum, eftir að Kína lagði til tæknilegar takmarkanir á framboði sjaldgæfra jarðarbúa, hafa Bandaríkin byrjað að sameinast og mynda framboðskeðju bandalag hópsins sjö. Og þeir tilkynntu einnig um nýja reglugerð sem mun sameiginlega skapa stefnumótandi flís hráefnakeðju, þar með talið framboð mikilvægra hráefna eins og sjaldgæfra jarðar, til að viðhalda stöðugleika flísar og sjaldgæfra jarðar í þessari iðnaðarkeðju.
Það er að segja, undir skyndisóknum okkar geta þeir aðeins fengið sjaldgæfar jörð frá öðrum rásum. Í vissum skilningi hafa takmarkanir okkar þegar virkað. Ef þeir gera það ekki, munu þeir tala um að slíta sig frá ósjálfstæði sínu af sjaldgæfum jörðum eins og áður, en í raun og veru vilja þeir ekki vinna okkur eins og þeir gera núna
Hagfræðingar frá Tsinghua háskólanum hafa einnig tekið mið af þessari ráðstöfun Bandaríkjanna og kallað eftir því að afgreiða mótvægisaðgerðir gegn Bandaríkjunum. Þrátt fyrir að þessi fullyrðing gæti hljómað fáránlegt er hún af ótta við alþjóðlega markaðinn og frá efnahagslegu sjónarmiði er hún samt mjög sanngjarnt. Erlendir fjölmiðlar segja þó að það sé erfitt fyrir Vesturlönd að losna viðSjaldgæfar jörð.
Reyndar, frá upphafi, lögðu Bandaríkjamenn til hugmyndina um að „treysta ekki lengur á Kína“. Vegna þess að við erum ekki eina landið með sjaldgæfar jarðvegsauðlindir, þá geta þeir ekki losnað við ósjálfstæði sitt af okkur.
Reyndar hafa Bandaríkin reynt að vinna á Ástralíu og koma í veg fyrir að þau veita okkur sjaldgæfar jörð til að losa sig við stjórn okkar. Þetta eru góðar fréttir fyrir Bandaríkin, þar sem Lynas í Ástralíu er stærsti sjaldgæfa jarðframleiðandinn utan Kína og nemur um það bil 12% af heildar heimsins. Hins vegar er ekki vel litið á þetta í greininni vegna lágs innihalds sjaldgæfra jarðarþátta í steinefnum sem stjórnað er af þessu fyrirtæki og háum námuvinnslukostnaði. Ennfremur er tæknileg forysta Kína í sjaldgæfri jörð bræðslu einnig mál sem Bandaríkin verða að hafa í huga, eins og þau notuðu til að treysta á vörur fyrirtækisins okkar til að ljúka.
Nú er það óhjákvæmilegt að Bandaríkin vilji nota sömu leiðir til að laða að fleiri bandamenn og koma þeim úr sjaldgæfu framboði okkar. Í fyrsta lagi, nema fyrir Bandaríkin, verður sjaldgæft jörð málmgrýti frá öðrum löndum send til okkar til vinnslu vegna þess að við erum með fullkomna iðnaðarkeðju með um það bil 87% af framleiðslugetu. Þetta er fortíðin, hvað þá framtíðin.
Í öðru lagi væri óhugsandi að búa til „sjálfstæða“ iðnaðar keðju, sem myndi krefjast fjármagns og tíma. Ennfremur, ólíkt okkur, gefa flest vestræn lönd ekki of mikla athygli á hagsveiflu, þess vegna gáfu þau upp tækifæri til að framleiða franskar frá upphafi. Og nú, jafnvel þó að þeir hafi eytt svo miklum peningum, þá eru þeir kannski ekki að hafa efni á skammtímatapi. Á þennan hátt er ólíklegt að það brjótist frá sjaldgæfri jarðvegakeðju.
Við verðum samt að andmæla þessari ósanngjarna samkeppni og við þurfum líka að viðhalda og styrkja stöðu okkar í sjaldgæfum jarðgeiranum. Svo lengi sem við getum orðið sterkari getum við notað staðreyndir til að mölva blekkingar þeirra.
Post Time: maí-15-2023