Flísar eru „hjarta“ hálfleiðaraiðnaðarins og flísar eru hluti af hátækniiðnaðinum og við gerum okkur grein fyrir kjarna þessa hluta, sem er framboð sjaldgæfra jarðefna. Þess vegna, þegar Bandaríkin setja upp lag eftir lag af tæknilegum hindrunum, getum við fullnýtt kosti okkar í sjaldgæfum jörðum til að vinna gegn tæknilegum hindrunum Bandaríkjanna. Hins vegar, frá markaðssjónarmiði, hefur þetta form árekstra sína kosti og galla, þar sem margt er hægt að skipta út, sem þýðir að tímabil „kálverðs“ er að koma bráðum.
Hins vegar, þrátt fyrir þetta, eru takmarkanirnar á sjaldgæfum jörðum enn virkar. Samkvæmt skýrslum, eftir að Kína lagði til tæknilegar takmarkanir á framboði á sjaldgæfum jarðvegi, hafa Bandaríkin byrjað að sameinast og mynda birgðakeðjubandalag hóps sjö. Og þeir tilkynntu einnig nýja reglugerð sem mun í sameiningu búa til stefnumótandi flís hráefnisiðnaðarkeðju, þar á meðal framboð á mikilvægum hráefnum eins og sjaldgæfum jörðum, til að viðhalda stöðugleika flísar og sjaldgæfra jarðefna í þessari iðnaðarkeðju.
Það er að segja, undir gagnárás okkar geta þeir aðeins fengið sjaldgæfar jarðvegi frá öðrum rásum. Í vissum skilningi hafa takmarkanir okkar þegar virkað. Ef þeir gera það ekki munu þeir tala um að slíta sig frá háð sinni á sjaldgæfum jörðum eins og áður, en í raun og veru vilja þeir ekki vinna okkur eins og þeir gera núna
Hagfræðingar frá Tsinghua-háskóla hafa einnig tekið mið af þessari ráðstöfun Bandaríkjanna og hvatt til afnáms mótvægisaðgerða gegn Bandaríkjunum. Þó þessi fullyrðing kunni að hljóma fáránleg er hún af ótta við alþjóðamarkaðinn og út frá efnahagslegu sjónarhorni er hún samt mjög sanngjörn. Erlendir fjölmiðlar segja hins vegar að erfitt sé fyrir Vesturlönd að losa sig viðsjaldgæfar jarðir.
Reyndar, frá upphafi, lögðu Bandaríkjamenn fram hugmyndina um að „reiða sig ekki lengur á Kína“. Vegna þess að við erum ekki eina landið með sjaldgæfar jarðvegsauðlindir geta þau ekki losað sig við það að vera háð okkur.
Reyndar hafa Bandaríkin verið að reyna að vinna yfir Ástralíu og koma í veg fyrir að þeir sjái okkur fyrir sjaldgæfum jörðum til að losna undan stjórn okkar. Þetta eru góðar fréttir fyrir Bandaríkin, þar sem Lynas frá Ástralíu er stærsti sjaldgæfa jarðvegsframleiðandinn utan Kína, með um það bil 12% af heildarfjölda heimsins. Hins vegar er þetta ekki vel metið í iðnaðinum vegna lágs innihalds sjaldgæfra jarðefnaþátta í steinefnum sem þetta fyrirtæki stjórnar og mikils námukostnaðar. Þar að auki er tæknileg forysta Kína í bræðslu sjaldgæfra jarðar einnig mál sem Bandaríkin verða að íhuga, þar sem þeir reiða sig áður á vörur fyrirtækisins okkar til að klára.
Nú er óhjákvæmilegt að Bandaríkin vilji beita sömu aðferðum til að laða að fleiri bandamenn og koma þeim út úr sjaldgæfum jarðvegi okkar. Í fyrsta lagi, fyrir utan Bandaríkin, verða sjaldgæfar jarðvegsgrýti frá öðrum löndum sendur til okkar til vinnslu vegna þess að við erum með fullkomna iðnaðarkeðju með um það bil 87% af framleiðslugetu. Þetta er fortíðin, hvað þá framtíðin.
Í öðru lagi væri óhugsandi að búa til „sjálfstæða“ iðnaðarkeðju, sem krefst fjármagns og tíma. Þar að auki, ólíkt okkur, borga flest vestræn lönd ekki of mikla athygli á hagsveifluhagnaði, þess vegna gáfu þau upp tækifæri til að framleiða franskar frá upphafi. Og nú, jafnvel þó að þeir hafi eytt svo miklum peningum, þá hafa þeir kannski ekki efni á skammtímatapinu. Með þessum hætti er ólíklegt að losna úr keðju sjaldgæfra jarðvegsiðnaðarins
Hins vegar verðum við enn að vera á móti þessari ósanngjörnu samkeppni og við þurfum líka að viðhalda og styrkja stöðu okkar í sjaldgæfu iðnaðinum. Svo lengi sem við getum orðið sterkari getum við notað staðreyndir til að brjóta niður blekkingar þeirra.
Birtingartími: 15. maí-2023